Annemieke
Een hele tijd geleden volgde ik een aantal sessies paardencoaching. Net zoals bij ander lichaamswerk dalen inzichten mettertijd in en worden ze langzamerhand steeds meer zichtbaar in het leven.
'Wil je vandaag nog een thema aankaarten?', vraagt de paardencoach aan mij. Er zit - zo heeft een vriendin-kinesist tijdens een massage gevoeld - een gordel spanning rond mijn hartzone en het lijkt de coach waardevol om te exploreren wat er onder die hartgordel zit.
Bij het betreden van de paardenweide komt vrij snel het grootste groepsdier in draf naar me toe. Een beweging die - in alle eerlijkheid - mijn ego streelt. Toenadering en erkenning doen al sinds kindstijd mijn sensitieve tentakels prettig kriebelen.
Net zoals haar kuddegenoten heeft ook dit paard vandaag veel last van vliegen op het hoofd. De merrie schuurt en schudt haar vliegenlast af tegen mijn bovenlichaam. Het soort van communiceren waarbij ogenschijnlijke verbinding gaandeweg verwart en verwordt tot opdringerigheid. Herkenbaar uit lagen van verledens. Een beleving niet afgetoetst dan wel ingevuld. Een neen genegeerd. Een vraag onbeantwoord. Een zorg niet gehoord. Een woord te luid of net onder de mat geveegd. Een grens te vaag of ingeslikt. Tal van wartaal die gaandeweg voor onveilige wrijving zorgt.
Ook nu in de paardenarena. Op mijn naturelle zachte manier wapper ik de vliegen van het paardenhoofd verder weg. Maar de merrie begrijpt de zorgzame intentie van waaruit mijn liefdevolle gebaren worden gesteld, niet. Poot voor poot en duw per duw herleidt ze mijn lijf tot een handige schuurwals. De paardencoach toont helder de technieken waarmee ik mijn grenzen kan stellen. Ondertussen schaakmat tegen de omheining gezet, voel ik echter geen ruimte meer opdat haar paardentemmerij duidelijk kan binnendringen. Er is alleen gedeconnecteerde tijd waarin de hardleerse onderstroom van mijn kinderlijke copings vrijgeleide krijgen. Halfslachtig grenzen brabbelen, bang en onzeker klein worden, mezelf uit het oog verliezen. Onbehulpzaam op zoek naar veilige connectie.
Na zorgzame tussenkomst van de paardencoach en terug veilig in het midden van de arena komt ze plots te voorschijn. Dat kleine Annemieke. 'Wat heeft zij nodig?', vraagt de coach. Opnieuw in connectie met mezelf voel ik volgende antwoorden resoneren: aarde(n), spelen, begrenzen, vertrouwen, plek innemen, gezien en gehoord worden, veiligheid, durven, rusten, ruimte, creëren, ... zelfzorgen en zelflaven.
Woordgewijs wellen zachte tranen op. Geen verdrietdruppels. Wel gevoelsdruppels om een inzicht dat ik al enkele jaren op bewustzijnsniveau rationeel verklaar en nu fysiek bevestigd voel. Een trekkracht die me stuwt naar andere creaties dan alleen mindfulness. Een verlangen naar zingeving die me niet alleen naar binnen doet keren met individuen en groepen. Evenwel een manier van inspireren die me meer naar buiten doet treden. Naar het leven zoals het is met alle eindeloos diverse facetten ervan. Een goesting om mezelf meer tijd en ruimte te gunnen, me te laven aan energiebronnen, de wereld in te trekken en op ontdekking te gaan. Als een kind. Als is het de eerste keer. Nieuwsgierig, verwonderlijk, dankbaar, gretig, speels, licht, ... en tegelijk ook met de jeugdige honger om hier dan 'iets' mee te doen.
Daar op die paardenweide voel ik dit gerijpte besef lijfelijk indalen met een zekere daad-kracht. Tijd om Annemieke haar veilige plek te laten innemen, haar iets nieuws te laten creëren, haar te doen spelen (met woorden, op de fiets, in de natuur...), haar naam liefdevol te eren, haar stem eenduidig te horen, haar bestemming te zien en haar in alle vrijheid haar eigen weg te laten gaan. Tijd om de spanning onder haar hartgordel los te laten.